ကြက်ငှက်အဆုတ်ဗိုင်းရပ်စ်၏ ကူးစက်ရောဂါလက္ခဏာများ-
ကြက်နှင့် ကြက်ဆင်တို့သည် ရောဂါ၏ သဘာဝ အရင်းခံများဖြစ်ပြီး ငှက်၊ ဂီနီငှက်နှင့် ငုံးများသည် ကူးစက်နိုင်သည်။ဗိုင်းရပ်စ်သည် အဓိကအားဖြင့် ထိတွေ့မှုမှ ကူးစက်ပြီး ဖျားနာပြီး ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာသည့် ငှက်များသည် ရောဂါပိုး၏ အဓိက အရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်။ညစ်ညမ်းသောရေ၊ အစာကျွေးခြင်း၊ အလုပ်သမားများ၊ အသုံးအဆောင်များ၊ ရောဂါကူးစက်ခံရပြီး ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာသည့် ငှက်များ၏ လှုပ်ရှားမှု စသည်တို့ကိုလည်း ကူးစက်နိုင်သည်။ဒေါင်လိုက် ထုတ်လွှင့်မှု ဖြစ်ပေါ်နိုင်သော်လည်း ဝေဟင်မှ ထုတ်လွှင့်မှုမှာ သက်သေမပြနိုင်ပါ။

လက်တွေ့လက္ခဏာများ
ဆေးဘက်ဆိုင်ရာရောဂါလက္ခဏာများသည် အစာကျွေးခြင်းစီမံခန့်ခွဲမှု၊ ရှုပ်ထွေးမှုများနှင့် အခြားသောအချက်များနှင့် ဆက်စပ်နေပြီး ကြီးမားသောကွဲပြားမှုများကိုပြသသည်။
ကြက်ငယ်များတွင် ရောဂါပိုးကူးစက်ခြင်း၏လက်တွေ့လက္ခဏာများ- လေပြွန်ဂုံး၊ နှာချေခြင်း၊ နှာရည်ယိုခြင်း၊ အမြှုပ်များထွက်နေသော မျက်မြှေးရောင်ခြင်း၊ လည်ပင်းအောက်ရှိ အမြှေးပါးနှင့် ဖောရောင်ခြင်း၊ ပြင်းထန်သောကိစ္စများတွင် ချောင်းဆိုးခြင်းနှင့် ဦးခေါင်းလှုပ်ခြင်း

ကြက်မများ ကူးစက်ခံရပြီးနောက် ဆေးခန်းပြလက္ခဏာများ- ရောဂါသည် မျိုးပွားကြက်မများနှင့် အကောင်ပေါက်သည့်ကြက်များတွင် ဖြစ်ပွားလေ့ရှိပြီး မျိုးဥထုတ်လုပ်မှု 5% မှ 30% လျော့နည်းကာ တစ်ခါတစ်ရံ 70% ဖြင့် သားအိမ်ပြွန်များ ပြန့်ကျဲသွားတတ်ပါသည်။ ပြင်းထန်သောကိစ္စများ;ကြက်ဥအရေခွံပါးပါး၊ ကြမ်းပြီး ဥပေါက်နှုန်းကို လျော့ကျစေပါတယ်။ရောဂါ၏သင်တန်းသည်ယေဘုယျအားဖြင့် 10-12 ရက်ဖြစ်သည်။ချောင်းဆိုးခြင်းနှင့် အခြားအသက်ရှူလမ်းကြောင်းဆိုင်ရာ ရောဂါလက္ခဏာများ ရှိသူ။မကြာခဏ ကူးစက်တတ်သော လည်ချောင်းနာနှင့် အီးပါရှိသော ဥများ၏ အရည်အသွေးကိုလည်း ထိခိုက်စေပါသည်။coli ရောထွေးရောဂါပိုး။ဦးခေါင်းရောင်ရမ်းခြင်းဖြစ်စဉ်ကို သတိပြုမိခြင်းအပြင် အာရုံကြောဆိုင်ရာရောဂါလက္ခဏာများ၏ စွမ်းဆောင်နိုင်မှုအပြင် ဖျားနာသောကြက်အချို့တွင် အလွန်အမင်းစိတ်ကျရောဂါနှင့် သတိမေ့မြောခြင်းအပြင် ရောဂါဖြစ်ပွားမှုအများစုတွင် ဦးနှောက်ချို့ယွင်းမှုများရှိခြင်း၊ လက္ခဏာများမှာ ခေါင်းလှုပ်ခြင်း၊ တိုတီကိုလစ်၊ dyskinesia၊ လုပ်ဆောင်ချက်နှင့် antinosis မတည်ငြိမ်ခြင်း။အချို့သောကြက်များသည် ကြယ်စင်သောအနေအထားဖြင့် ခေါင်းကို အပေါ်သို့ စောင်းထားကြသည်။နေမကောင်းသော ကြက်များသည် မလှုပ်ရှားချင်ကြဘဲ အချို့မှာ အစာမစားသောကြောင့် သေဆုံးကြသည်။

အဆုတ်ဗိုင်းရပ်စ်ပိုးကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော pachycephalic syndrome ၏လက်တွေ့ လက္ခဏာများမှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်- အသားစားကြက်များ၏ ကူးစက်မှုနှုန်းသည် အသက် 4 ~ 5 ပတ်တွင် 100% အထိရှိပြီး သေဆုံးမှုနှုန်းမှာ 1% မှ 20% အထိ ကွဲပြားပါသည်။ရောဂါ၏ပထမလက္ခဏာမှာ နှာချေခြင်း၊ တစ်နေ့တွင် မျက်မြှေးများထွက်ခြင်း၊ လည်ချောင်းများ ရောင်ရမ်းခြင်း၊ နောက် ၁၂ နာရီမှ ၂၄ နာရီအတွင်း ဦးခေါင်းသည် အရေပြားအောက်ပိုင်း ဖောရောင်ခြင်း၊ မျက်လုံးတစ်ဝိုက်တွင် ပထမ၊ ထို့နောက် ဦးခေါင်းအထိ ဖြစ်ပေါ်လာပြီး mandibular ထိခိုက်ခြင်း၊ တစ်ရှူးနှင့်အသား။အစောပိုင်းအဆင့်များတွင် ကြက်သည် ၎င်း၏ PAWS ဖြင့် ၎င်း၏မျက်နှာကို ကုတ်ခြစ်ကာ ယားယံမှုကို ညွှန်ပြကာ၊ နောက်တွင် စိတ်ဓာတ်ကျခြင်း၊ လှုပ်ရှားရန် တွန့်ဆုတ်ခြင်းနှင့် အစာစားချင်စိတ် လျော့နည်းခြင်းတို့ကြောင့် ဖြစ်သည်။Infraorbital sinus enlargement၊ torticollis၊ ataxia၊ antinosis၊ အသက်ရှူလမ်းကြောင်းဆိုင်ရာ လက္ခဏာများသည် အဖြစ်များပါသည်။
၏လက်တွေ့ရောဂါလက္ခဏာများကြက်အဆုတ်ဗိုင်းရပ်စ်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော ဗိုင်းရပ်စ်ပူဖောင်းများ ရောင်ရမ်းခြင်း- အသက်ရှူကျပ်ခြင်း၊ လည်ပင်းနှင့် ပါးစပ်၊ ချောင်းဆိုးခြင်း၊ နှောင်းပိုင်း ဒုတိယတန်းစား Escherichia coli ရောဂါ၊ သေဆုံးနှုန်း တိုးလာကာ ပြီးပြည့်စုံသော စစ်တပ်ပြိုလဲခြင်းကိုပင် ဖြစ်စေသည်။

ကြိုတင်ကာကွယ်မှုအစီအမံများ
အစာကျွေးခြင်းနှင့် စီမံခန့်ခွဲခြင်းဆိုင်ရာအချက်များသည် အပူချိန်ထိန်းချုပ်မှုညံ့ဖျင်းခြင်း၊ သိပ်သည်းဆမြင့်မားခြင်း၊ အိပ်ယာပစ္စည်းများ၏အရည်အသွေးညံ့ဖျင်းခြင်း၊ မိလ္လာစံနှုန်းများ၊ အသက်အရွယ်အမျိုးမျိုးတွင် ရောနှောမွေးမြူခြင်း၊ မသက်သာပြီးနောက် ရောဂါကူးစက်ခြင်းစသည့်ကဲ့သို့သော ရောဂါပိုးကူးစက်မှုနှင့် ပျံ့နှံ့မှုအပေါ် သက်ရောက်မှုများစွာရှိပါသည်။ အဆုတ်ပိုးဝင်ခြင်းသို့ ဦးတည်စေနိုင်သည်။အန္တရာယ်မကင်းသောကာလတွင် ဆွံ့အခြင်း သို့မဟုတ် ကာကွယ်ဆေးထိုးခြင်းသည် အဆုတ်ဗိုင်းရပ်စ်ကူးစက်မှု၏ ပြင်းထန်မှုကို တိုးမြင့်စေပြီး သေဆုံးမှုနှုန်းကို တိုးမြင့်စေနိုင်သည်။
အစာကျွေးခြင်းစီမံခန့်ခွဲမှုကို အားကောင်းစေခြင်း- အစာကျွေးခြင်းဆိုင်ရာ စီမံခန့်ခွဲမှုစနစ်အား အလေးအနက်ထား ခိုင်မာစေခြင်း၊ မေးခွန်းထုတ်ခြင်းမရှိဘဲ အကောင်အထည်ဖော်ဆောင်ရွက်ခြင်းနှင့် ကောင်းမွန်သောဇီဝလုံခြုံမှုအစီအမံများသည် မွေးမြူရေးခြံများအတွင်းသို့ အဆုတ်ဗိုင်းရပ်စ်ပိုးဝင်ရောက်ခြင်းမှ ကာကွယ်ရန် အဓိကသော့ချက်ဖြစ်သည်။
သန့်ရှင်းရေးစီမံခန့်ခွဲမှုအစီအမံများ- ပိုးသတ်စနစ်အားကောင်းစေရန်၊ ပိုးသတ်ဆေး၏အစိတ်အပိုင်းအမျိုးမျိုးအသုံးပြုမှုကိုလှည့်ပတ်ခြင်း၊ ကြက်အိမ်၏သန့်ရှင်းမှုအခြေအနေများကိုတိုးတက်စေခြင်း၊ နေရာအစာစားခြင်း၏သိပ်သည်းဆကိုလျှော့ချခြင်း၊ လေထဲတွင်အမိုးနီးယားပါဝင်မှုလျှော့ချခြင်း၊ ကြက်အိမ်လေဝင်လေထွက်ကောင်းအောင်ပြုလုပ်ခြင်း။ ရောဂါဖြစ်ပွားမှုနှင့် ထိခိုက်မှုအတိုင်းအတာကို ကာကွယ်ရန် သို့မဟုတ် လျှော့ချရန် အခြားအစီအမံများသည် ပိုမိုကောင်းမွန်သော အကျိုးသက်ရောက်မှုရှိသည်။
ဘက်တီးရီးယား ဆင့်ပွားကူးစက်မှုကို ကာကွယ်ရန်- ဗီတာမင်နှင့် အီလက်ထရွန်းများကို တိုးမြင့်စေပြီး ကုသရန် ပဋိဇီဝဆေးများကို အသုံးပြုနိုင်သည်။
ကာကွယ်ဆေးထိုးခြင်း- ကျိုးကြောင်းဆီလျော်သော ကာကွယ်ဆေးထိုးခြင်းအစီအစဉ်ကို ဖော်ဆောင်ရန်အတွက် ကာကွယ်ဆေးများအသုံးပြုမှုနှင့် ၎င်းတို့၏ကိုယ်ပိုင်ကြက်များ၏ လက်တွေ့အခြေအနေအရ ကာကွယ်ဆေးများကို ကာကွယ်ဆေးထိုးသည့်နေရာတွင် ထည့်သွင်းစဉ်းစားနိုင်သည်။စီးပွားဖြစ်ကြက်များနှင့် အသားစားကြက်များသည် တိုက်ရိုက်ကာကွယ်ဆေးကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားနိုင်ပြီး အလွှာသည် အသက်မဝင်သော ကာကွယ်ဆေးကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားနိုင်သည်။